آیا سازمان مدیریت بحران کشور مسیر درستی را برای مقابله با بلایای طبیعی یا مصنوعی طی کرده است؟
برای قضاوت در این باره باید چند نکته مشخص شود.
۱- در کشور ما که به علت موقعیت استراتژیک منطقه ای و شرایط سیاست بین المللی، کشوری در معرض خطر محسوب میشود به درستی در سالهای اخیر صحبت از پدافند غیر عامل مطرح شده. و بودجه های قابل توجهی هر ساله در اغلب سازمانهای به ویژه دولتی برای آمادگی در پدافند غیر عامل هزینه شده.
آیا با وجود این همه هزینه و تبلیغ و شعار در خصوص پدافند غیر عامل آمادگی عملی در این خصوص ایجاد شده؟
آیا در اغلب شهرهای کشور (حتی با عدم احتساب روستاها) پناهگاه با گنجایش و شرایط مناسب تامین شده؟
آیا تجهیزات مناسبی برای مدیریت در زمان بحران تامین شده؟
۲- هر ساله در کشور ما مانور سراسری زلزله برگزار میشود . با کمی تامل در برنامه این مانور مشخص میشود که این مانور اغلب فقط تا مرحله اعلام رفع خطر و خروج حادثه دیدگان از بنا های آسیب دیده برگزار میشود و گاهی به صورت بسیار محدود و نمادین برپایی یک چادر به عنوان اسکان پس از زلزله هم اجرا میگردد.
سوال اساسی اینجاست که آیا تا کنون مانوری برای آوار برداری هم اجرا شده؟
مانوری برای اسکان موقت مردم چطور ؟
آیا تا کنون در برنامه مانورها به مسیله تامین گرمایش محل اسکان در فصول یا مناطق سرد توجهی شده؟
آیا حتی در مانورها تا کنون به مسیله تامین غذای حادثه دیدگان توجهی شده؟
متاسفانه پرواضح است که تا کنون هر برنامه ای در کشور ما برای آمادگی در برابر حوادث اجرا شده بیشتر جنبه تبلیغاتی داشته و نه اجرایی.
در غیر این صورت بدیهی است که در زمان مانور آمادگی در برابر حوادث مهمترین مسیله حجم جمعیت و مدیریت این حجم است. آوار برداری ، یافتن مفقودین، اقدامات درمانی ، اسکان ، امنیت ، تامین خوراک ،تامین سرمایش و گرمایش همگی در حجم چند هزار یا چند ده هزار نفری اگر برنامه ریزی و به صورت تمرینی اجرا نشود، همین میشود که در زلزله کرمانشاه و آتش سوزی پلاسکو و … میبینیم.
امید است این پیام به مسولین کشور برسد تا خدای ناکرده در حادثه بعدی که اجتناب ناپذیر است ، دوباره حکومت دست ناتوانایی خود را به سمت کمکهای مردمی دراز نکند که این حجم وسیع کمکهای مردمی قطعا بدون مدیریت صحیح و واحد به هدر خواهد رفت.